Πολλές φορές έχουμε διαβάσει βιβλία ή έχουμε δει ταινίες σχετικά με παίκτες καζίνο, οι οποίοι ακόμα συζητιούνται σαν θρύλοι. Σήμερα θα αχοληθούμε με έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο «θεωρητικός του Blackjack».
Ο Εντουαρντ Θορπ γεννήθηκε το 1932 στο Σικάγο. Ο πατέρας του κλήθηκε να πολεμήσει στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η μητέρα του αναγκάστηκε να δουλέψει για να μπορέσει να συντηρήσει την ίδια και τον γιο της. Ετσι, ο νεαρός Εντουαρντ είχε πολύ ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθεί με τον εαυτό του, κυρίως στο πνευματικό επίπεδο μέσω μικρών εφευρέσεων ή παιχνιδιών (ασχολήθηκε με μερικά… ιδιαίτερα χόμπι, όπως να φτιάχνει τις δικές του εκρηκτικές ύλες και να τις δοκιμάζει, ή να παίζει σκάκι απομακρυσμένα με διάφορους αντιπάλους μέσω… ραδιοασυρμάτου).
Ως μαθητής, έβαλε στόχο να σπουδάσει, παρότι η οικογένειά του δεν είχε χρήματα να τον στηρίξει στις σπουδές του και από την περιοχή του, κανείς δεν πήγαινε στο κολλέγιο. Πήρε πτυχίο στη φυσική το 1953 και μεταπτυχιακό δύο χρόνια αργότερα, ενώ συνέχισε τις σπουδές του με διδακτορικό στα μαθηματικά. Από το 1958 ως το 1982 είναι καθηγητής μαθηματικών, ενώ προς το τέλος της πανεπιστημιακής του καριέρας διδάσκει και οικονομικά, αφού ανέπτυξε τη δική του θεωρία εκτίμησης αξιών.
Από νεαρός είχε αρχίσει να δείχνει το ενδιαφέρον του για τα τυχερά παιχνίδια, αλλά η στιγμή που τον άλλαξε ήταν όταν διάβασε ένα βιβλίο το 1957 για μια συγκεκριμένη στρατηγική στο παιχνίδι του blackjack, ούτως ώστε να μειώσει το πλεονέκτημα του καζίνο σε λιγότερο από 1%. Δεν είχε παίξει ποτέ το παιχνίδι αυτό, αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο περίφημο Λας Βέγκας. Επιλέγει να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό και μετά από ενάμιση χρόνο διαρκών αναζητήσεων, είχε επιτέλους βρει τη λύση.
Για αυτόν το πρόβλημα ήταν μαθηματικής φύσης, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε και μια μεγάλη πρόκληση, αφού η επικρατούσα άποψη ήταν ότι τα παιχνίδια καζίνο δεν κερδίζονται από κανέναν.
Η βασική λογική της θεωρίας του ήταν ότι εφόσον οι τράπουλες δεν ανακατεύονται μετά από κάθε μοίρασμα, η σύνθεση της τράπουλας αλλάζει όσο φεύγουν φύλλα. Κάποιες φορές λοιπόν, τα εναπομείναντα φύλλα μπορεί να δίνουν πλεονέκτημα υπέρ του παίκτη. Αν ο παίκτης μετράει τα φύλλα που φεύγουν και αναγνωρίζει πότε η τράπουλα είναι υπέρ του και πότε όχι, θα μπορεί να βάζει μεγάλα πονταρίσματα όταν έχει πλεονέκτημα και μικρά πονταρίσματα τις υπόλοιπες φορές. Με αυτόν τον τρόπο ο παίκτης μακροπρόθεσμα θα χάνει λίγα όταν παίζει με μειονέκτημα και θα κερδίζει πολλά όταν παίζει με πλεονέκτημα.
Αντί να πάει πάντως να ποντάρει όλη την περιουσία του στο καζίνο, αποφάσισε να δημοσιεύσει τη μελέτη του σε επιστημονικά περιοδικά. Οι συνάδελφοί του όμως τον επέκριναν, ενώ κάποιοι έφθασαν στο σημείο ακόμα και να τον χλευάσουν. Τότε όμως βρέθηκε στη ζωή του ο Mάνι Κίμελ, ο οποίος ήταν γνωστός επιχειρηματίας και διάσημος για τις γνώσεις του πάνω στα τυχερά παιχνίδια. Με αυτούς τους ρόλους τον αναγνώριζε και ο Θορπ. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Κίμελ ήταν άνθρωπος του υποκόσμου με στενές σχέσεις με τη μαφία, κάτι που ο Θορπ τότε δεν γνώριζε.
Ο Κίμελ επέμεινε να επενδύσει στην λογική του Θορπ και αφού κατόρθωσε, μετά κόπων και βασάνων, να τον πείσει πέρασαν ένα σαββατοκύριακο στο Λας Βέγκας, αποχωρώντας με καθαρό κέρδος 11.000 δολάρια (100.000 δολάρια σε σημερινές αναλογίες). Τους επόμενους μήνες, ο Θορπ γίνεται γνωστός στα καζίνο του Λας Βέγκας και παρότι δεν καταλάβαιναν γιατί ακριβώς κερδίζει, άρχισαν σιγά σιγά να μην τον δέχονται. Αρχισε να μεταμφιέζεται για να μπορέσει να παίξει, αλλά σύντομα αυτό τον κούρασε και αποφάσισε να επιστρέψει στην ακαδημαϊκή του καριέρα.
Από τη στιγμή όμως που ένιωσε πως στην προσωπική του «διαμάχη» με τα καζίνο, αυτά τον κέρδισαν αποφάσισε να τα τιμωρήσει. Και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να κάνει δημοσίως γνωστή την τακτική του. Αποφάσισε να τη δημοσιεύσει σε βιβλίο. Το «Beat the Dealer» δημοσιεύθηκε το 1966 και έγινε αμέσως best seller και τα καζίνο ξαφνικά γέμισαν με ανθρώπους που έπαιζαν μετρώντας τα φύλλα και παίζοντας με πλεονέκτημα. Ο Θορπ είχε ανακαλύψει τον τρόπο να κερδίσει τα καζίνο, κάτι που έμοιαζε αδιανόητο ως τότε, αλλά δεν τον εκμεταλλεύτηκε. Όπως λέει ο ίδιος, δεν είχε τότε στόχο να βγάλει πολλά χρήματα, ήθελε να μάθει πράγματα και προτιμούσε να είναι σε πανεπιστήμιο.
Τα καζίνο όμως αντέδρασαν και την 1η Νοεμβρίου του 1967 η πολιτεία της Νεβάδα ανακοίνωσε κάποιες αλλαγές των κανόνων, οι οποίες αφαιρούσαν συγκεκριμένες επιλογές για τον παίκτη, με σκοπό να εξαλείψουν το πλεονέκτημα του συστήματος του Θορπ. Η αντίδραση που αντιμετώπισαν όμως από το σύνολο των παικτών, όχι μόνο των παικτών που μετρούσαν φύλλα, ήταν πολύ μεγάλη, με τα τραπέζια του blackjack των νέων κανόνων να παραμένουν άδεια. Κανείς δεν ήθελε να παίξει χωρίς να έχει την επιλογή του διπλασιασμού πονταρίσματος ή του χωρίσματος των φύλλων, όπως όριζαν οι νέοι κανόνες. Τελικά οι παλιοί κανόνες επέστρεψαν, αλλά εφαρμόστηκε άλλη τακτική. Οι παίκτες που μετρούσαν φύλλα και έπαιζαν με πλεονέκτημα… δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτοι στα καζίνο.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε και με τη ρουλέτα, δημιουργώντας έναν φορητό υπολογιστή (τον έκρυβε μέσα από τα ρούχα του), με τον οποίο μπορούσε να υπολογίζει τις κινήσεις του μηχανήματος. Κατάφερε λοιπόν να παίρνει κέρδος στο 44%, την ώρα που στο blackjack ήταν ευχαριστημένος αν έφθανε στο 2%. Έτσι, έχοντας πλέον αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να προβλέψει ακόμα και το αποτέλεσμα της ρουλέτας, αποφασίζει να αφήσει τα καζίνο και να επιστρέψει ξανά στα πανεπιστήμια και στη δουλειά του καθηγητή. Η συσκευή του Θορπ εκτίθεται σήμερα στο μουσείο του πανεπιστημίου ΜΙΤ, ως μια επαναστατική συσκευή για την εποχή της και κομμάτι της ιστορίας του πανεπιστημίου.
Παρότι όμως δεν συνέχισε να κερδίζει στο καζίνο, καταπιάστηκε με τις επενδύσεις. Στηρίχθηκε εκ νέου στους μαθηματικούς τύπους και έγινε ένας εκ των πιο επιτυχημένων επενδυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την περιουσία του να αυξάνεται σημαντικά. Σήμερα, ζει στην Καλιφόρνια όντας 89 ετών, ενώ δεν λείπει ποτέ από το «Blackjack Annual Ball», την ετήσια συνάντηση στο Λας Βέγκας των κορυφαίων παικτών του κόσμου στα τυχερά παιχνίδια.
